การขาดแคลนปลาฉลามขนาดใหญ่ตามแนวชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐฯ
ทำให้เหยื่อของพวกมันเติบโต และเหยื่อนั้นสล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์ก็กลายเป็นหมูป่า ทำลายประชากรหอยเชลล์ในอ่าว นั่นคือบทสรุปของนักวิจัยที่นำโดย Ransom Myers แห่งมหาวิทยาลัย Dalhousie ในเมือง Halifax รัฐ Nova Scotia ซึ่งเสียชีวิตในสัปดาห์นี้ เมื่อรวมการสำรวจสำมะโนประชากรในช่วง 35 ปีที่ผ่านมา ทีมของไมเยอร์สพบว่าประชากรฉลามและสัตว์น้ำที่มีเปลือกแข็งมีจำนวนลดลง รวมทั้งปลาฉลามและปลากระเบนขนาดเล็กจำนวนเพิ่มมากขึ้น Charles H. Peterson ผู้ร่วมงานด้านการศึกษาจากสถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเลแห่งมหาวิทยาลัยนอร์ธแคโรไลนาที่มอร์เฮดซิตี้ กล่าวว่า “ผลกระทบบางอย่างที่อยู่ด้านบนสุด [ของเว็บอาหาร] จะมีผลกระทบอย่างใหญ่หลวงเมื่อผลกระทบแผ่ขยายไปทั่วระบบ ในการศึกษาครั้งใหม่นี้ เขาและเพื่อนร่วมงานได้สำรวจผลกระทบบางส่วนด้วยการปกป้องหอยเชลล์อ่าวจากกระเบนจมูกวัว ( Rhinoptera bonasus ) หนึ่งในนักล่าระดับกลางที่เฟื่องฟู
การประมงทั่วโลกกำลังทำลายฉลามขนาดใหญ่ ทั้งโดยตั้งใจและโดยไม่ได้ตั้งใจ (ดูการประเมินใหม่ของการค้าหูฉลาม ) การสำรวจวิจัยหลายรายการรวมทั้งข้อมูลการประมงแสดงให้เห็นว่าฉลาม 11 สายพันธุ์ที่กินปลาฉลาม ปลากระเบน และรองเท้าสเก็ตที่มีขนาดเล็กกว่าตามแนวชายฝั่งตะวันออกได้ลดลงทั้งหมดตั้งแต่ปี 1972 นักวิจัยกล่าว
ฉลามที่มีความยาวตั้งแต่ 2 เมตรขึ้นไปเป็นสัตว์นักล่าเพียงชนิดเดียวที่ทนทานพอที่จะล่าฉลาม ปลากระเบน และรองเท้าสเก็ตที่มีขนาดเล็กกว่าในภูมิภาคได้เป็นจำนวนมาก ปีเตอร์สันกล่าว ในการสำรวจเหยื่อเหล่านี้ 14 สายพันธุ์ มี 12 สายพันธุ์เพิ่มขึ้นในช่วง 3 ทศวรรษที่ผ่านมา โดยบางสายพันธุ์เพิ่มขึ้น 10 เท่า
ปีเตอร์สันลงมือในการศึกษาภาคสนามของเขาหลังจากได้ยินชาวประมงในนอร์ทแคโรไลนาบ่นว่ารังสีคาวโนสที่พุ่งสูงขึ้นทำให้หอยเชลล์อ่าวที่มีปัญหาอยู่แล้วหมดไป
เพื่อทดสอบอิทธิพลของรังสีที่มีต่อประชากรหอยเชลล์
ปีเตอร์สันและเพื่อนร่วมงานของเขาได้ล้อมหอยเชลล์เป็นหย่อม ๆ ไว้ด้วยสต็อกของเสาที่มีระยะห่างกันมาก โดยทั่วไปแล้วรังสีจะไม่หมุนไปด้านข้างเพื่อเป็นเกลียวระหว่างเสา แม้ว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ส่วนใหญ่จะว่ายผ่านได้ง่าย
หลังจากการอพยพของรังสีในฤดูใบไม้ร่วงในปี 2545 และ 2546 ประชากรหอยเชลล์อ่าวที่หนาแน่นก่อนหน้านี้แทบจะหายไปจากหย่อม ๆ โดยไม่มีสต็อก อย่างไรก็ตาม ประมาณครึ่งหนึ่งของหอยเชลล์ที่อยู่ในสต็อกยังคงมีอยู่ ปีเตอร์สันกล่าวว่าการนับนั้นอาจดูถูกดูแคลนการอยู่รอดในกลุ่มที่ได้รับการคุ้มครอง เนื่องจากหอยเชลล์จะว่ายออกจากเปลือกได้ง่าย
การสำรวจในสถานที่เดียวกันในช่วงต้นทศวรรษ 1980 พบว่าการอพยพของรังสีไม่ได้ทำให้ประชากรหอยเชลล์หมดสิ้นลง Peterson กล่าว
การค้นพบใหม่นี้ ซึ่งรายงานในวารสาร Science 30 มีนาคม อาจส่งผลกระทบต่อความพยายามในการเติมแหล่งหอย เช่น หอยนางรม โดยไม่รวมผู้ล่า ปีเตอร์สันกล่าว “คุณมีสถานีให้อาหารปลากระเบน”
เจมส์ เอสเตส นักนิเวศวิทยาจากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ซานตาครูซ กล่าวว่า ความเชื่อมโยงระหว่างการลดลงของปลาฉลามกับหอยทำให้นึกถึงรูปแบบในระบบนิเวศในมหาสมุทรแปซิฟิก ในปี 1998 เขาและเพื่อนร่วมงานพบว่าเมื่อวาฬเพชฌฆาตนอกอลาสก้าเพิ่มการบริโภคนาก เม่นทะเลก็เติบโตและทำลายป่าสาหร่ายเคลป์ (SN: 10/17/98, p. 245)
นิเวศวิทยาทางทะเลตามเนื้อผ้าไม่ได้เน้นที่ผลกระทบจากบนลงล่าง แต่เอสเตสเห็นหลักฐานที่เพิ่มมากขึ้นถึงความสำคัญ “นั่นเกือบจะเป็นการเปลี่ยนกระบวนทัศน์” เขากล่าว
แฟรงค์และเอลวา โรบินสันจากมหาวิทยาลัยบริสตอลเช่นกัน เฝ้าติดตามมดหินโดยติดป้ายระบุความถี่วิทยุให้พวกมันพอดี ข้อมูลชี้ให้เห็นว่าหน่วยสอดแนมแต่ละคนทำตามกฎที่ง่ายกว่าที่เคยคิดไว้ โรบินสัน แฟรงก์ และเพื่อนร่วมงานรายงานออนไลน์ในวันที่ 22 เมษายนในProceedings of the Royal Society B
แทนที่จะทำการเปรียบเทียบโดยตรงระหว่างไซต์ต่างๆ หน่วยสอดแนมจะปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ หากเธอพบเว็บไซต์ที่ไม่ดี เธอก็จะค้นหาต่อไป เมื่อเธอพบไซต์ที่เกินเกณฑ์ “ดีพอ” ของเธอ เธอจึงกลับไปที่รังเดิม
ถัดไป งานก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่า หน่วยสอดแนมคัดเลือกหน่วยสอดแนมใหม่เพื่อร่วมกับเธอในการเดินป่าไปยังไซต์ที่ดี Stephen Pratt แห่งมหาวิทยาลัยรัฐแอริโซนาใน Tempe อธิบาย เธอวิ่งไปแตะเสาอากาศของเธอที่มดตัวอื่นและปล่อยฟีโรโมนออกจากต่อมเหล็กไนของเธอ โดยปกติเธอจะพบอาสาสมัครภายในหนึ่งนาทีหรือประมาณนั้น และทั้งสองก็เริ่มวิ่งควบคู่กัน
ลูกเสือ A ผู้รู้ทาง วิ่งกลับไปที่รังในขณะที่ลูกน้องของเธอ B วิ่งจ็อกกิ้งใกล้พอที่จะแตะเสาอากาศกับผู้นำ หาก A วิ่งเร็วเกินไปเล็กน้อยและพุ่งเกินระยะเสาอากาศ เธอจะช้าลงจนกว่าคู่หูของเธอจะตามทัน มดสองตัวหยุดเป็นระยะ และมดตัวใหม่จะมองไปรอบๆ ราวกับว่ากำลังเรียนรู้สถานที่สำคัญ เป็นวิธีที่ช้าในการไปที่ไซต์ และแฟรงก์อ้างว่ามีคุณสมบัติเป็นการสอนสัตว์สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
